«Το παγκάκι του κανένα» στο Θέατρο 104

Η Αλεξία Καλτσίκη, ο Αντώνης Μυριαγκός και ο Άρης Αρμαγανίδης, συναντώνται στο έργο του Μισέλ Φάις για μια σκηνική δοκιμή πάνω στην περιπέτεια του βλέμματος.

«Το παγκάκι του κανένα» το έργο του Μισέλ Φάις ανεβαίνει στο θέατρο 104 κάθε Δευτέρα και Τρίτη με τους Αλεξία Καλτσίκη, Αντώνη Μυριαγκό και ο Άρη Αρμαγανίδη.Πέντε χρόνια μετά το «Κίτρινο σκυλί», ο Μισέλ Φάις γράφει για δύο ανώνυμους χαρακτήρες, που ξεκινούν μια πυρετώδη πεζοπορία στην ωμότητα, στην αδιαφορία και στην τρυφερότητα μιας πόλης, μιας απρόβλεπτης πόλης σαν την Αθήνα.

«Είναι μια σκοτεινή, πικρή κωμωδία που προκαλεί «δραματικά» ερωτήματα εξίσου πολιτικά και υπαρξιακά. Δύο είναι οι βασικοί άξονες που διαπερνούν όλη την παράσταση. Ο πρώτος αφορά τη λειτουργία του ίδιου του βλέμματος και συνοψίζεται στο ερώτημα «βλέπουμε αυτό που βλέπουμε ή βλέπουμε αυτό που είμαστε;» και ο δεύτερος το θέμα της αποδοχής της προσωπικής ιστορίας που συμπυκνώνεται στη φράση «χωρίς ιστορία είστε θάλασσα χωρίς ψάρια, σπίτι χωρίς τοίχους, θάνατος χωρίς νεκρό...», είπε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η ηθοποιός Αλεξία Καλτσίκη, που σκηνοθετεί την παράσταση και ταυτόχρονα συμμετέχει με την φωνή της και συμπλήρωσε: «Αυτό που με συγκινεί στο κείμενο είναι ότι εστιάζει στους αφανείς πρωταγωνιστές μιας πολύβουης πόλης, στον καθένα μας, σ' αυτόν που περιμένει μαζί μας στη στάση, στο συνεπιβάτη απέναντι μας στο μετρό, στη μισή κουβέντα του ανθρώπου που μόλις μας προσπέρασε, στα πολλά, τα αμέτρητα βλέμματα που καθημερινά συνειδητά ή ασυνείδητα ανταλλάσσουμε».

Με το που σβήνουν τα φώτα, οι δύο ήρωες, από τις πρώτες ατάκες τους μας προϊδεάζουν για αυτό που θα ακολουθήσει, όχι μόνο ως προς το θέμα του έργου, αλλά και ως προς την δύναμη του κειμένου και το καταιγιστικό του ρυθμό. Ποιός παρατηρεί ποιόν, από ποιά θέση, με ποιόν τρόπο; Στο μπακράουντ προβάλλεται φωτογραφικό υλικό, είναι η Αθήνα, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε μεγαλούπολη. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή, που παρεμβαίνει ως μια αθέατη, διφορούμενη παρουσία, δίνοντας στους δύο ήρωες οδηγίες χαλάρωσης, οδηγώντας τους σε κατάσταση ύπνωσης.

Στο λιτό σκηνικό, δύο χαρακτήρες βγαλμένοι από το ανώνυμο πλήθος και μια αλλόκοτη φωνή μας παρασύρουν σε μια πυρετώδη πεζοπορία στην αβίωτη, αλλά και φαντασμαγορική πραγματικότητα μιας άγνωστης και οικείας πόλης, μιας ωμής και τρυφερής πόλης σαν την Αθήνα.

Μιλώντας για τη δουλειά της στην παράσταση η Αλεξία Καλτσίκη εξήγησε: «Η σκηνοθεσία είναι για μένα μια δοκιμή αλλά και μια κρίσιμη μετατόπιση. Εξάλλου η παρουσία μου στην «άλλη όχθη» με βοηθάει πολύ στην υποκριτική που είναι και η βασική μου ιδιότητα. Η εποχή με σπρώχνει να πάρω πρωτοβουλίες και να επιδιώξω συναντήσεις με ανθρώπους και κείμενα που με ενδιαφέρουν. Η τέχνη, αν κάπου βοηθάει, είναι ότι μας κλονίζει τις βεβαιότητες. Σήμερα βέβαια η ίδια η πραγματικότητα μας έχει παρακλονίσει. Η τέχνη, όπως την αντιλαμβάνομαι, δεν είναι ούτε παυσίπονο, ούτε μανιφέστο, ούτε όμως πολυτέλεια. Είναι η κρίσιμη δυνατότητα που μας ανοίγεται κάθε στιγμή. Γι αυτό όταν βλέπω μια καλή παράσταση, όταν ακούω μια μουσική που με ταράζει, όταν βλέπω έναν πίνακα που με διεγείρει, όταν διαβάζω ένα δυνατό βιβλίο, καθαρίζει για λίγο, προσωρινά έστω, η σκέψη μου και η ψυχή μου για να βουτήξω και πάλι με μεγαλύτερη διαύγεια, κουράγιο και ορμή, στην ωμή και περίπλοκη πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Δεν είναι μικρή υπόθεση αυτό. Εξάλλου η τέχνη ήταν και θα είναι μια διαδικασία βραδείας καύσεως".

Έως τις 25 Μαρτίου, στο Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι.